dildaş..

                 

Güvercinin sesiyle uyandım bugün..Balkonumuza misafir olmuş kendisi..Ve aldırmadan hiçbir şeye söylüyor şarkısını..Şarkı diyorum çünkü bir ritmi var..Belki de kendi dilinde konuşuyor...Dinledim sesini, anlamak istedim derdini..

Neler oluyor acaba dünyalarında, ne anlatmak istiyor bilmiyorum ama bildiğim bir şey var ki, doğada söylenen  çok şey var anlamadığımız..Bitkiler, ağaçlar, çeşit çeşit hayvanlar..Bir de canlı olmayıp, ses çıkarma ihtimali olmayanlar; yollar, yıllar, evler, arabalar, duvarlar, kalemler, defterler, giysiler, ayakkabılar ve dahası..

Denir ya hep şu yolların dili olsa da söylese ah ah..Ya da duvarlara atfedilir dillenmek..Öyle tabi kim bilir nelere şahitlik etmişler, ne seyirler, ne oyunlar oynanmış yanlarında..Hani bazen bir sinek olup bir yere gitmek istenir, neler olup bittiği merak edilen yere..İşte o anlarda en çok beklenir duvarların  dile gelmesi..

Bir de aynı dili konuştuklarımız var..Çıkardığımız sesler aynı, kullandığımız alfabe aynı, benzer vurgular, benzer tonlamalar yapmamıza rağmen anlamadığımız, anlaşamadığımız dildaşlarımız..Vatandaş, yoldaş, arkadaş gibi sıcak, anlamlı bir kelime..-daş eki birlikteliği vurgular, eşliliği vurgular  ama vurguladığıyla kalır..Dildaşlar nedense beceremezler birlikteliği..

"Oysa aşk yabancı bir ülkede dildaş bulmaktır". Ne güzel, ne hayran olunası bir cümle..Bahsedilen dildaş, bulunan aşk aynı dili kullanmaya değil ; aynı gözle bakmaya dünyaya, aynı ruhla sevmeyi tabiatı, aynı sesten şarkı söylemeye, aynı yürekten hissetmeyedir..İşte bunlar olduğunda yanınızdaki başka dili de konuşsa dildaştır, yoldaştır, arkadaştır, candır..

Ah güvercin yanına yaklaşınca kaçıp gittin de, beni alıp nerelere götürdün? Anlamak için seni, aynı dile ihtiyaç duymadan renklendirdin günümü, anlamlandırdın cümlelerimi..Kalıcılaştırdın hislerimi..