veeeee bir mim daaha

Ebr-i Nisan arkadaşım beni mim olayının derinliklerine çekmeye karar vermiş sanırım..Mim'in konusu blog açma öykünüz..Şimdi büyük bir zevkle bloğa başlama öykümü anlatacağım..

Daha önce internette oyun, yarışma, güncel, haber siteleri arasında dolaşan ben gün gelip, bir blog sayfasına sahip olacağımı hiç düşünemezdim..Çünkü blog takip etmiyordum, hatta böylesine bir dünyanın farkında bile değildim desem yeridir..

Sözlü iletişim, telekominikasyon konusunda arkadaşlarım arasında ödüllü olsam da daha önce hiç yazmamıştım..Kelimelerim belleğimde, denemeler, öyküler, romanlar yazabilirdi de onları hiç kaleme almamıştım..

Ta ki sevgili Yaşam Pınarım, kardeşim bu seneki doğum günümde beni inanılmaz derecede mutlu eden, ömrüm boyunca unutamayacağım, hayatımın yaş olarak da bir dönümü olan yazıyı, gecenin onikisinde okuttuğunda..

Bu yaşıma kadar hediyeleşmeyi seven bir yapım olduğu için aldığım sayısız hediyenin içinde şu ana kadar aldığım en özel hediyeydi..Varlığı, içeriği, veriliş şekli  unutlmaz olması için yeterliydi..Ancak blog dünyasının kapılarını açtığı için de kalıcıydı artık ve sadece bana ait değildi..

O muhteşem paylaşım; içimde var olan, farkında olmadığım yazma isteğimi, hem blog açmama vesile olarak, hem de isim annesi olarak gerçekleştirdi..O gece oturdum teknoloji özürlü biri olarak bloğumu açtım..

Ve o günden sonra sizlerle tanıştım.Keyifle takip ettiğim bloglar listesine her gün bir yenisini ekleyerek, aynı hızla olmasa da beni izleyerek onurlandıranlarla dört buçuk ayı doldurdum..

Hayatımın bir parçası oldu artık..Bir sebeple açamadığım zaman, hem neler olmuş diye hem de yazamadım diye bir eksiklikle günüme devam edip, ilk fırsatta geçiyorum bilgisayarın karşısına..

Hatta blog yasakları ben daha yolun çooook başındayken olmuştu da, ne çok üzülmüştüm..Elinden oyuncağı alınmış bir çocuk gibi kalakalmıştım..

Anlamıştım ki, bir şeyi kaybettiğimde önemli olanın; onun ne kadar süredir benimle olduğu değil de, ne kadar anlam yüklediğim, ne kadar değer verdiğimde  olduğunu..En kıdemliler kadar üzülmüş, kendimi yalnız, çaresiz hissetmiştim..

Artık burdayım, sizlerleyim çok mutluyum..Derdim kalıcı olmak değil, dünyanın bu coğrafyasında böyle bir ses var, böyle bir kalp var demek..Ötesi herşeyin fani olduğu dünyada zaten yalan..

Önce, Yaşam Pınarıma tüm kalbimle teşekkür ederim..Bu sesi duyurmamdaki temel sebebim olduğu için, ardından Ebr-i Nisan' a  burda varoluş sebebimi yazmama vesile olan mimi için ve tabiki bloğumu okuyan herkese ayırdıkları zaman için, güzel yürekleri için, gönülden teşekkür ederim..
Teşekkürün, şükrün en büyüğü ise YARADANA...


Veee tabiki mim geliyor sana  YasammPınarımm..