susarım ben..

                                      
Demiştim ben oysa her söze cevap vermediğimi, söyleyecek çok sözüm olduğunu, söylemediysem değmediğinden olduğunu..Susmayı bilirim, içimde yaşamayı, kimseyle paylaşmamayı..Kendi sesimi bile duyamayacak kadar sessiz konuşmayı kendimle..İçimde halletmeyi, kim bilir belki de hallettiğimi sanmayı..

Karşımdaki anlayacaksa beni konuşmayı yeğlerim, yoksa bilirim boşa konuştuğumu..Denedim çünkü bu kıvama kolay gelmedim..Anlattım, bıkmadan usanmadan anlattım..Öyle gizemli bir insan değilim, tabiri caizse zor değilim..Açık oynarım kartlarımı, nasıl hissediyorsam söylerim, karşımdakini dinlerim, anlarım..

Hani derler ya insanlar konuşa konuşa anlaşır..Bu sözü kendine ilke edinmiş biriyim..Karşı taraf müneccim değil ya bilemez ki ne düşündüğünü söyle içindekini bilsin, anlasın seni derim.. Ama şu an kabul ediyorum; insanlar konuşa konuşa ancak kavga eder, anlaşamaz..

Çünkü sen  ne anlatırsan anlat karşındakinin anladığı kadardır, anlattığın..Bakalım karşındakinin algısı nasıl, çocukluğundan bugüne neler taşımış, neler yaşamış, eğitim, görgü, sosyal çevre, aileden neler getirmiş, hayatı nasıl algılamış?.Vicdan, merhamet, nezaket ölçüleri ne?

Sen istersen empatide zirve yap, nezaket sınırları en tepeye çıkar, en yumuşak şekilde ifade et, hatta sözlerin iltifat bile içersin ama karşındaki kim, ne?Her şey bu soruya verilen cevapta gizli..Ümitsiz değilim aslında bir çok konuda, genelleme değil elbette benimki ama şunu çok iyi biliyorum ki kişi neyse odur..(aslında buraya başka bir cümlem vardı yazdım, sildim)

Ne güzel söylenmiş sözler var, her konuda olduğu gibi bu konuda da, bir bir sıralamak geldi içimden hepsini..Ama en masumunu seçtim içlerinden.."Her kapdan içindeki sızar" diyerek noktayı koymak istiyorum..