cam kırıkları

 

"Cam kırıkları gibidir bazen kelimeler, ağzına dolar insanın..Sussan; acıtır, konuşsan; kanatır.."İşte öyle anlardan birinde; gecenin bir vaktinde karşısında sevdiği, gözlerinin içine bakarak, sessiz çığlıklar atıyordu..Canı yanıyordu çünkü..

 Anlaşılamamak kadar ne acı verirdi ki insana? Hele de seni anlamayan, dünyada herkesten ayrı bir yere koyduğun insansa, bambaşka bir sızlatırdı yüreğini..Oysa en çok o anlamalıydı seni, o inanmalıydı sana..O  dinlemeliydi, tarafsız..

 İnsan en sevdiğinden kırılmaz mıydı? En çok emek verdiğiydi,en fedakarlık ettiği..Ne kadar özverili olursan o kadar beklentin oluyordu.. Nasıl anlamadan, dinlemeden suçlardı ki? Tek taraflı dinlemek her zaman yanlış sonuca götürürdü oysa, bu iki kere iki kadar basitti..

 Aynanın karşısında kendine bakarken içi acıdı..Kendine acıdı, ne kadar zavallı görünüyordu..Böyle olacağını tahmin etmemişti tabi.Yıllarca okudukları, gözlemledikleri, deneyimleri, biriktirdikleri bir kalemde silinemezdi..Nasıl da önem vermişti insan ilişkilerine, hassas davranmıştı..

 Biliyordu bu hayatta herşey layığını bulmuyor, karşılığını alamıyordu da, en zayıf noktası olan kişilik söz konusu olduğunda bildikleri de onu teselli etmiyordu..Kişilik dikkat ettiği en önemli kriterdi..Herşey gelir geçer öz değişmezdi..

 Özünü anlamaya çalışırdı bu yüzden karşısına çıkan insanların da..Bu kadar da yanılamazdı ama.. Yanılmamalıydı..Hiçbir hüsran güveninin kırılması kadar etkilemeyecekti sanki onu..Çok sinirliydi, çok öfkeliydi, yatıştıramıyordu kendini..Bir kaşık suda boğabilir, boğulabilirdi yada..

 Yutkundu, durdu tekrar yutkundu..Söylendi kendi kendine kızdı, ona kızdı, hayata kızdı..Yüreği acıyordu..Yara gibi değil, sanki  yerinden çıkacakmış gibi çarpıyor, çarpıntının sürekliliği canını acıtıyordu..

 Konuşmak da çare olmamıştı..Mantıklı düşünemiyordu, sağlıklı değerlendiremiyordu olayları..Nasıl yaparsa yapmalı uyumalıydı mutlaka..Gece hızını alırdı olayların, sıyırırdı üzerinden kabukları, belki uykunun kollarında yumuşar daha dingin karşılayabilrdi herşeyi..Sabah daha farklı bakabilir dünyaya, olayları daha iyi analiz edebilirdi..

 Bu ilk değildi ki daha önce de yaşamıştı..En değer verdiklerindi en acıtan, en sevdiklerindi kanatan..Sevmediğin ne yapsa o kadar kıramazdı ki seni..Söyleyecek çok sözü vardı, hayal kırıklığı içinde ferman gibi haykırıyordu..Sabahı bekleyecekti sonrasında herşey olacağına varırdı..Biliyordu sussa; acıyacak, konuşsa kanatacaktı..