bir pazar da böyle geçti

                     


Ağlamak ve gülmek, üzülmek ve sevinmek ne kadar tezat olsalar da çok yakınlar birbirlerine..Hayat işte insana bir çok duyguyu yaşatabiliyor aynı anda..Baharın gelmeyi inatla reddettiği bir şehirde, sıcacık şahane bir bahar havasının nihayet hakim olduğu güzel bir cumartesiden sonra pazar böyle olmamalıydı..Olmasaydı keşke  de diyebilirim aslında..

Hayat iniş çıkışlarla doludur denir..Her çıkışın bir inişi, bazen de tam tersi olur ya..Hep sizin yaşamanıza da gerek yoktur üzülüp, sevinmek için ..Bazen de çok sevdikleriniz, en değerlileriniz yaşarlar..Sanki siz yaşıyormuşçasına çaresiz kalır, tıkanır, kahrolur, içiniz daralır ve dahası işte..

Ama, doluyo koyuyorsunuz almıyordur boşa koyuyorsunuz dolmuyor, benzeri ata sözleri ve özdeyişlerin yerini bulduğu bir çıkmazsa bu ne yaparsanız?Her şey geçici tamam kabul, bu da geçer diyebilirsiniz ama nasıl geçer ve ne zaman geçecek?Geçerken yaşanalar, bıraktığı izler ne olacak?..Şu an bir saniye önceyi bile yaşayamazken o yıllar götürdükleriyle acaba neler getirecek?


Sıkıntılar duygusal, sosyal, davranışsal olunca daha baş edilebilir gibi..Ya içine maddesel sorunlar da girip, ikisi bir arada olunca ne yaparsınız?Olabilecek tüm çözümleri düşünüp, hiç birini uygulamaya geçirme gücünü bulamayınca işte ben dün kendimi Ataköy' de çamların, güllerin, yemyeşil bahçelerin içinde yürürken buldum..

Attığım her adım, aldığım her nefes onun sıkıntısına derdine derman olsun diye yürüdüm..Eşofmanlarını giyip  mis gibi kokuların içinde yürüyen, koşan, parklarda oturup çaylarını içen, salıncaklarda sallanan çocukları izleyen herkesin de kim bilir ne çözümsüz sorunları olabileceğini, hayatın her şeye rağmen devam ettiğini düşündüm..Aldığım temiz hava bol oksijen iyi gelmiş olacak ki yürüyüş sonunda biraz da olsa rahatladığımı hissettim..


Sonra genç bir arkadaşımla kalabalık ilçemizin sakin bir mekanında oturduk, lafladık..Ben anlattım o dinledi, çözümsüzlüğün, çaresizliğin arasında kaldık..O anlatınca biraz neşelendik..Dingin bir, iki saat geçirdikten sonra evimize yürüdük..

Yakın ama uzak mesafelerde hiç yol katedemeden, üzülerek tamamladım günü..Sadece üzüldüm..
Dua ettim..