ışığını söndürmek...

                                               
                                     
                                     
                        


Bir insanla ilk karşılaşma da ne önemlidir sizin için?..Kimi gözler der, kimi eller, kimi bakış, kimi duruş..Aslında hepsi de önemlidir ama bence en vazgeçilmezi, hepsini kapsayanıdır ışık..Her insanın kendine has bir ışığı vardır..Kiminin öyle bir parlaktır ki; gözlerinizi alır bakamazsınız, kiminin mum ışığı gibidir; sadece etrafını hafifçe aydınlatır..


Tepeden tırnağa süzülür..Giyimde tercihi mi, saç şekli mi, ayakkabılarının modeli mi, ellerini koyuş şekli mi, oturuşu mu, ses tonu mu, vurguları mı önemli? Tabi hepsi bir yargıya vardırır kişiyi..Şekilsel kararlardan vazgeçmek kolay değildir..İlk donelerdir onlar bizim için..Ya sonra?

Sonra herşey değişir..Fikirler, hayata bakış, hayatı algılayış ölçü birimi olur sizin için..Zaman ilerledikçe daha da derinleşir kıstaslar..Paylaşımlar arttıkça, olaylar yaşandıkça, sevinçler, çoşkular, hüzünler ve bunlar karşısındaki tavırlar belirler bir çok şeyi..

Başta bunları süzme yeteneğine sahip olmadığımız için önemlidir işte ışık..Fikir verir detaylara  dair bana..Güveni kendine ve insanlara, beden dili ne anlatıyor acabaa? Genelde yanılmadığımı düşünürüm ilk düşüncem hakkında..

Bir de kendini saklayanlar vardır..Korumaktır amaçları kendini..Onun süzgecinden geçerseniz size kendini tanıma fırsatı verir..Herkesin farklıdır işte ilk karşılaştığı kişiye bakışı, algısı..Ben o ışığı arıyorum karşımda, bulursam daha bir sıcak bakabiliyorum ona..