özlem

                                                  

Uçsuz bucaksız, kimi zaman usul usul akan, kimi zamansa dalgalarla çığlıklar atan mavi su..Ne zaman yanına gelsem hep beni alır götürüsün bir yerlere..Hayal dünyasına daldırırsın beni..Geçmişi özletir, geleceği bekletir, ıslatırsın göz pınarlarımı delice..


Bankın üzerinde otururken yılların nasıl da geçtiğini düşünüyordu, koskoca altmış yıl..Geriye dönüp baktığında altı yıl gibi geliyordu..Memur bir ailede sıkıntılarla geçen çocukluk, ardından gelen okul hayatı , vasat bir üniversite hayatından sonra görücü usulü evlendiği ama aşık olduğu adamla geçen otuz yıl..


Ve çocukları tabi, o yılların hediyesi..Gülümsedi çocuklarını düşününce; yaşama sebepleriydi onlar, her daim hayata tutunma bağlarıydı..Nice hastalıklar geçirmiş, ölümü ensesinde hissetmiş ama "daha gidemem çocuklarımın bana ihtiyacı var" , diye dur demişti Azrail'e..


Onların çocukluk dönemleri her günü renkli olaylarla, kavga-gürültü geçmiş olsa da ne kadar özlüyordu..Okuldan eve geldiklerinde  keyifle oturacakları sofralar hazırlamış, portakal suları sıkmış, kekler , kurabiyeler yapmıştı..Ne kadar da severlerdi üzümlü kekini, "anne kimse senden daha güzel yapamaz" derlerdi..


Ah ahhh o günler ne kadar sıcak , birbirlerine kenetlendikleri günlerdi...İçi titredi bir an, duygulandı..Gözlerinden damlalar şeklinde inen yaşları elinin tersiyle sildi..Ağlamamalıyım diye düşündü..Geçmişe özlemdi sadece onun ki..
 
Şimdiyse en küçük kelebeği bile yirmi dört yaşındaydı..Hepsi evlenmiş kendilerine düzenlerini kurmuş, hayatın hızlı temposunda yaşıyorlardı..O kadar yoğunlardı ki yakın olmalarına rağmen on günden önce gelemiyorlardı..Torunların yuvası, okulu, balesi, sporu derken vakit bulamıyorlardı..

Haklılardı kendi de o günlerdeyken sadece onlarla meşguldü..Ama annelik başka bir şeydi, yaşama tutunma sebepleriydi ya onlar , her daim yaşama sebepleri..Onları göremediğinde sanki elini gevşetiyordu biraz.


Beş yıl önceydi..Bir yaz günü kaybetmişti yol arkadaşını, o günden beri hep bir boşluktaydı..Çevresindeki kalabalıklar bile yalnızlık hissini almıyordu..O yüzdendi çocuklarına olan hassasiyeti belki..

Onlarla büyümüştü kendi de...Tamam anneydi ama neyin ne olduğu onlarla birlikte anlamıştı..Aslında daha anlamadığı çok şey olduğunu düşünüyordu..Ne kadar ömrü kalmıştı acaba, torunlarının mezuniyetlerini , mutlu günlerini görebilecek miydi? Yol arkadaşı kim bilir yolunu gözlüyordu, onun yanına mı gidecekti yoksa?

Söz vermişlerdi birbirlerine, hiç ayrılmayacaklardı..Hayatı birlikte taşımışlardı, kimse oyunbozanlık yapmayacaktı, yarı yolda bırakıp gitmeyecekti..Ama sözünü tutmamıştı o, bırakıp gitmişti usulca..Hayalleriyle baş başa bırakmıştı..


"Ağlama" derdi , "senin gözlerin gülmek için yaratılmış ağlama" derdi..Yaşları damla damla aktığında yanağına.. Eliyle siler söz alırdı ağlamaması için ondan..

Kalktı banktan yavaş yavaş yürümeye başladı her zaman yaptığı gibi..Düşüncelerini eliyle itti arkaya doğru, derin derin nefes aldı..Yosun kokusunu çekti iyice içine içine, son bir kez daha dönüp baktı mavi derinliklere ve söz verdi kendine.. Bir daha ağlamayacaktı, sözü vardı..