gülmeyin..

                               

                                                      

Ne kadar klişe bir söz ‘korkularının üzerine git’..En sevmediğim klişe budur işte..Kardeşim korkularımın üzerine gidecek kadar cesur olsam, korkamam korktuklarımdan.Aman Allah’ım ne korkunç bir cümle oldu..

Tamam benim de korkmadığım bir şey yok ama ne yapabilirim? Korkuyorum, korkularımla baş edebilme fikrinden bile korkuyorum.Korkmayan biri yada korkuları az olan biri korkusuz yaşamanın ne kadar özel ve güzel bir durum olduğunu hayal bile edemez..

Dünyayı paylaştığımız diğer canlı grubu ( hayvan denmesinden rahatsız olanlar için ) içerisinde korkmadığım bir tür yok desem inanır mısınız bilmiyorum? Ve sadece yüksek binalarda, penceresinde sineklik olan evlerde rahatça oturabildiğimi bilseniz yadırgar mısınız?

Onun dışında bulunduğu her yerde bir herhangi bir kuş, böcek ve bilimum hayvanlar çıkacak korkusuyla tedirgin olarak yaşayan bir insanım..Yolda yürürken yanından kedi mi, köpek mi geçecek diye dönüp dönüp arkasına bakan, dışarıdan son derece paranoyak görünen bir insan..

 Çok zor böyle yaşamak, özellikle bahar ve yaz aylarında..Açık mekanlara gidilecek ve ben hep korkular içerisinde oturacağım..Herkes o yerin keyfini çıkarırken, ben radar misali onları takip edip, yerli yersiz çığlıklar atıp, sandalye devirip, kaçıp, saklanıp, komik durumlara düşeceğim..

Beni görüp yargılayanlara sesleniyorum..Hayır ben hayvan düşmanı değilim, tabi ki bende sevmek isterdim onları diğer insanlar gibi..Elimde değil sadece çok korktuğum için tepkim..Ben istemez miyim sanıyorsunuz, sizler gibi kayıtsız kalsam; yanımdan, arkamdan geçip gitseler? Ya da ben de dokunabilsem ve sizler gibi hissedebilsem, bir bebeği sever gibi sevebilsem..

Olmuyor işte hayali bile ürkütücü desem, abarttığımı düşünürsünüz.Herkes yaşadığını bilir derler ya aynen öyle..Yine korkularımla baş başa bir bahara merhaba demek zorundayım..Balıkçıya gidemem, parklarda rahat edemem, herkesin keyif aldığı piknikler ise benim için ütopya..

Tedavi olmamı istiyor yakınlarım ama anlamıyorlar, korkmayıp onlara yakın olduğumu düşünmekten
bile korkuyorum..Neden mi bu konuya değindim? Bir gün bir yerde karşılaşırız belki, belki de benim kadar korkan birileriyle karşılaşırsınız da onu yadırgamayın, gülmeyin, kızmayın diye..

Korkularda anlam aramayın lütfen..Ne kadar saçma da görünse gözünüze, durun bir düşünün..Kocaman insanlar o duruma düşmek ister mi, kimbilir ne kadar çaresizler ki öyle davranıyorlar?

Bir grup mu kursam acaba? Korkaklar grubu J..Bu gruba dahil olacak kadar cesurlar varsa beklerim..Korkaklar grubunun kapıları,  korkmayanlara da açık elbette J..