pişman mısın?

Pişman değilim ben sevdiğim için..Kendi isteğimle burdayım, kimse zorlamadı beni ..Gelmek istediğim için geldim, görmek istediğim için baktım...Kokusunu almak istediğim  için derin derin  çektim içime..


Kimse zorlamadı beni sev diye..Kalbim kimsenin etkisiyle çarpmadı deli gibi..Saatlerce içimden geldiği için izledim onu..Sesini çok sevdiğim için yıllarca dinledim ben..

Kavgası bile güzel geldiği için en karışık günlerde gitmedim..Bağırırken bile gülümsediği için bana vazgeçemedim ondan..En öfkeli günlerinde, düşen yıldırımlarda, çakan şimşeklerde bile korkmadım beni sevmediğinden..

Bana verdikleri için sevmedim ben onu..İş, aş yada para değil beni ona bağlayan..Olmasa da hiçbiri severdim yine onu ben..Ne baharda açan çiçekler, ne kışın yağan karlar, ne sonbaharda düşen yapraklar...Yaz geldiğinde içimi ısıtan güneş olmasa da severdim ben..

Sevmek için varım demek ki ben..Yaşamı sevmek, yaşayanları sevmek, yaşatanı sevmek..Yaradanı sevmek..Pişman değilim herşeye rağmen sevdiğime..Biliyorum sadece sevgi ayakta tutuyor canlıları..Su çiçeği sevmediğinde bile çiçek solarken insan insanı sevmezse, insan kendini sevmezse, nasıl devam eder ki yaşam?

Bir bebek gibi; yaşamak ta, gereksinimleri yerine getirildiğinde devam eder..Ama ya ihtiyaçlar; onlar olmazsa bebek eksik kalır, yaşamın eksik kaldığı gibi..Sürer gider ama cansız, ruhsuz, renksiz..Her türlü vardır, ne gerekiyorsa yapıyordur, arandığında bulunuyordur..

Bir tek kendi aradığında yoktur insan..Kendini aradığında, kendine ihtiyacı olduğunda..Herkese ilk yardım gibi yetişirken , kendi çağırdığında duymaz sesini belki de duymak istemez..Çünkü kendine yoktur hayrı..En önemli gıdayı eksik bırakmıştır kendinden..Cılız bir  ses ne kadar duyulur ki cılız bir yürek yardım etsin kendine..

Pişman değilim herşeye rağmen sevdim yaşamımı ben..Pişman değilim her türlü zorluğuyla sevdim yaşamayı ben..Pişman değilim severek yaşamayı seçtiğim için ben..