ne kadar uzaaaak...

Şirin bir kız çocuğu olduğum günler ne kadar uzak..Elma şekerim, yapış yapış ellerim, meraklı gözlerim, lüleli saçlarım, kırmızı rugan ayakkabılarım..Düşmekten yaralı dizlerim, şımarık sözlerim..Hep büyümek istemelerim, keltoş bebeklerim, vazgeçilmez çizgi filmlerim..Bisiklete binmelerim, saklambaçlarım..Elma denince çıkmalarım, armut denince saklanmalarım ne kadar uzaaaak..

İp atlamalarım, saçlarımı savurmalarım..İlk öğretmenim, ilkokulum, arkadaşlarım, özlemlerim, üstünü örttüklerim, derinlerde sakladıklarım, zaman zaman çıkarıp yenilediklerim..Yenilendiklerim, yendiklerim, yenildiklerim ne kadar uzaak..

Hiç büyümeyecekmiş gibi, büyüklere özenerek geçen günlerimm.Fotoğraf çektirirken kuş çıkacak diye beklemelerim..Ağzı açık poz vermelerim..Çocukça gülmelerim, korkularım, uf olmuş diye ağlamalarım..Masalları gerçek sanmalarım..Aynı masalları yüzlerce  kez okumalarım, yanımdan hiç ayırmadığım pembe panterim ne kadar uzaak..

Anlatılan masallara inandığım saflıklarım, erkek çocukları gibi misket oynamalarım, ayna karşısındaki prenses rollerim, bulduğum her nesneyi mikrofon yapmalarım, haber okumalarım, spiker olmalarım, şarkılar söylemelerim ne kadar uzak..

Tüm masumiyetimle dünyayı algılayamayışım, her olaya iyi tarafından bakışım, kötüyü sadece masallarda sanışım..

Büyüdükçe iyiyi masallarda,  kötüyü gerçeklerde buluşum..Bu gerçeklerle yaşayışım..Çaresizliğin ne olduğunu anlayışım..Hayatın çocukken güzel, çocuk kalbiyle güzel olduğunu farkedişim..

Hep çocuksu oluşumun, çocuk kalmak isteyişimin sebebi olabilir mi?.