çığlık

Gecenin derinliğinde, sessiz çığlıkların içindeydi şimdi..  Günlerin ötesinde, yılların bitiminde.Geçirdiği her günde saklanmış, yaşadığı her olayda kaybolmuştu..
İstemsiz her davranışta yok olmuş, kendinden kopmuştu..

Üzerine toprak  atılmıştı sanki..Nefes alamıyordu, almadığını sanıyordu..Arada sızan boşluklardan hava alıyordu..Aldığı havayla tamamlamaya çalışıyordu yaşama borcunu..Daha ne kadar idare edeceğini bilemiyordu..Can hıraş bugüne gelmişti ama devam edebilecek gücün kendinde olmadığını biliyordu..

Etrafı insanlarla doluydu..En zoru zaten buydu..Farklı sesler, farklı nefesler arasında tükeniyor, çokluk arasında yokluk yaşıyordu..Onların yanında daha bir yalnız, daha bir ürkekti..Ses veriyor, çıkardığı ses kendine bile öyle cılız geliyordu ki duyulmayacağını düşünüyordu..Belki de duyuluyordu..


Güçlüydü, güçlü görünüyordu..Sınırları vardı esnek görülen..Görünen ile gerçek farklıydı ama..Gördükleri sadece bir duvardı..Duvar pürüzsüz, güzel görünüyordu da  altında neler olup bitiyordu..

Kimse bilmiyordu, oysa ne fırtınalar yaşanıyordu, ne gemiler alabora oluyor, ne hayaller, ne istekler, ne yaşanmamış duygular, ne yaşanmışlıklar gizleniyordu duvarların arkasında..Sesini çıkarmak istiyordu her defasında başaramıyordu..

Girdap bu olsa gerekti..Ruhun girdabı, öğrenilmişliklerin, baskılanılmışlıkların, hislerin çukurunda dönmekti belki..Dönüyor, döndükçe başı dönüyor, hepsi birbiriyle çarpışıyor, çıkmaya yaklaştığı an, tekrar girdabın içinde kalıyordu..

Çığlıklar atıyor,  çırpınıyor kendini hissettirmek istiyor, karanlık gecenin kabusunda başrol oynuyor, kulağına gelen başka çığlıklardan korkuyor, yüksek bir yerden düşermiş gibi yüreği ağzında haykırıyor, haykırıyor ne yapsa sesi dışarı çıkmıyordu..


Bir el bekliyordu kendini bu karanlıklardan çıkaracak, yumuşak, şefkatli bir el..Tutsa o el ama hiç bir kuvvet uygulamasa  sadece dokunsa, gücü kendinde bulacak her şeyi gerisinde bırakacaktı..Kim bilir o el belki de ölümün eli olacaktı..