beyaz mendil salladım

Ağaçları, bitkileri öyle bilmem ben..Çiçekleri çok severim, yeşilin büyüsüne de hayranım ama görselliğinden, kokularından aldığım hazdan öteye geçmez ilgim..Şu çınar ağacıdır, şu da meşe diyemem öyle yapraklarını görünce..Ama bir tanesi var ki, benim için ağaç o, hayat o, çocukluk o, bitmeyen bir sevda o..

Gölgesiyle, heybetiyle, mis kokusuyla çocukluğuma damgasını vuran, çiçekleriyle odama renk katan, serinliğiyle ürperten akasyalar..Gölgesindeyken oyunlarımıza katılan, saklambaçlarımıza tanıklık eden ağaçlar..


Masamın başında ders çalışırken rüzgarın etkisiyle salınışlarını izlediğim, baharın geldiğini hissettiğim, yazın rüzgarına, seyrine doyamadığım akasyalar..Yapraklarını kopartmayı oyun haline getirdiğim akasyalar..

Dili olsa da konuşsa dediklerimden..Üzerinden yirmi beş yıl geçmiş de daha kimlere, nelere şahitlik etmiş?Kimleri etkilemiş mis kokusuyla?..Kimlere gölgelik olmuş bizden sonra?.Kaç çocuğun büyümesine tanıklık etmiş?Kaç aşka ilham olmuş kim bilir?

Bugün sıcak kasıp kavururken kentimi, akasyaların salıntısında serinledim eskisi gibi..Klimayı çalıştırmadım, nostalji yaptım önce..Ardına kadar açtım perdeleri, rüzgar ılık ılık eserken dinledim şarkısını yine..Ne çok yarenlik etmiştim vaktiyle..

Bazen bir ses, bir şarkı, bir söz alıp götürürken beni eskilere, bugün çocukluğumun ağaçları aldı götürdü beni o güzel günlere..Sandıktan çıkarmadım, naftalin kokusu gelmedi yirmi beş yıl dediysem, o çocuğum ben hala saklambaç oynayan, ağacın altında oturan, hayaller kuran..

Açarken akasyalar yolu kollanan yar'a söylenen şarkıyla bitsin isterim sözüm..