ışığın yanmasıyla

Her zamanki gibi odasındaki siyah kadife  koltuğunda oturmuş, eşyaların silüetleri, dışarıdan gelen ışık oyunları  ile beraber  kendini dinliyordu karanlıkta..Evin hareketli saatleri devam ederken, bunu başarmak zor da olsa, seviyordu usulca kendiyle konuşmayı..Günün muhasebesini yaparken, daldan dala konuyor, ömrün analizini yapma kıvamına bile gelebiliyordu..

Hep bir koşuşturmacadan ibaret olan yaşamında, kendisine molaydı bu dakikalar..Düşünüyor, anlamlandırıyor, sebep-sonuç ilişkisiyle noktayı koyuyor ve böylece zihninde gereksiz kalabalıklara yer vermiyordu..Unutmak değildi bu elbette..Halletmek, halleşmek daha doğru bir tanımlama olabilirdi..

Zihninde halletmezse yaşananları, hissettiklerini bir sonraki güne dolu, karışık bir zihinle girmesi kuvvetle muhtemeldi..Ve ekside başlayacağı bir günden artıyla çıkma ihtimali azalacaktı..Gerçekten gün sonu gibi düşünüyordu yaptığını, bir mağazanın, bir bankanın gün sonu gibi.. Alacak-verecek, gelir-gider şeklinde değerlendiriyor..Her şeyi yerli yerine koyduğunda "tamam gün sonu" diyebiliyordu

İşte o zaman; sabah olduğunda dünden bugüne olumsuz bir şey    aktarmadan, dünün hesabını dünde bırakarak, daha temiz, daha yaşanılası bir güne selam durabiliyordu..Zaman zaman; değil düne daha önceki yıllara bile süratle bir yolculuk yapıp, alması gerekeni alıp, bırakması gerekeni bırakabiliyordu ki, bu güne devam edebilmesi için bir gereklilikti onun için..

Birikmiş  kızgınlıkların, anlaşılamamış sözlerin, yerini bulmamış bakışların ağırlığı, birikmiş hesabın altından kalkmaktan daha zordu..O yüzden sıcağı sıcağına görüyordu hesabı hep..Kendine ilke edinmişti bunu..O zaman kalbi pır pır çarpmıyordu aklına geldiğinde yaşananlar, üzeri örtülmüş sineye çekilmiş değil, taşlar yerine oturtulmuş anlamlandırılmış olarak kazınıyordu belleğe..


Yarın  bir travma olarak karşısına çıkmayacaktı yani..Yaşadıkları belki de onu bu yöne itmişti..Yutkunmalar, doğru bildiğini söyleyememeler, sabretmeler, göz yummalar hepsi üzeri örtülmüş yaralar gibi bekleyeceğine kanamayı, acımayı yaralasa bile kabuklaşmasına izin vermemeyi öğretmişti hayat..

Işığın yanmasıyla irkildi, bir anda aydınlandı her yer, sadece gözlerini değil, yüreğini de kırpıştırdı, sıyrıldı düşüncelerinden, gülümsedi..