köşeye sıkışmak..

Boğulmak; sanki bir daha nefes alamayacakmış gibi hissetmek, haykırmak; avazının çıktığı kadar , ama  hiç ses çıkaramamak, yutkunmak; sanki tüm söylenenleri , yaşananları hazmetmeye çalışır  gibi..Göz yummak aslında kabul etmek istemediği şeylere..Mecbur olmak, belki de mecbur hissetmek..Eli kolu bağlı olmak..Konuşursa, çok sevdiklerinin üzüleceğini bilerek susmak, sabretmek..Köşeye sıkışmak, hangi tarafa gitse çıkış yol bulamamak..


Tam da böyle bir şey yaşadığı..Sıkışıp kalmış duyguları ile mantığı arasında, seçim yapamaz hale gelmiş..Dayanma gücü azalmış, daha ne kadar gideceğini  bilemiyor..İnciniyor , güceniyor , içine ağlıyor.. Öfkeleniyor ama kadere değil, akılsızlığına, çaresizliğine, kendine..

Çıkmaz bir sokak gibi çıkmıyor, belki duvarların üstünden atlayarak çıkabilir ama o da cesaret istiyor..Evet bir korkak o..Olabileceklerden korkuyor..Kendi adına değil, sevdikleri adına korkuyor..O başedebilir , öyle bir gücü var, kıyamadıkları ya onlar , onlar dayanamaz , kaldıramaz..

İşte bu sebepten susmaya, boğulmaya, çıkmayan sokaklarda sıkışmaya, içine içine ağlamaya, kendisine kızmaya , sessiz çığlıklar atmaya devam edecek..Ta ki patlayana, artık katlanamadığı an gelip çatana, kendini kandırma sürecinin bitişine, sabır taşının çatlayıp, önüne geleni deviren seller gibi çağlamasına kadar..


Farkında olmak, öngörmek yetmiyor.Olmuyorsa olmuyor işte..


Olmasını beklemek  hata belki de..

Kabullenmek mi yoksa daha doğrusu?

Onu da bilmiyor, bilmek istemiyor.

Yine atıyor derinliklere saklıyor, örtüyor üstünü.

Bir daha ki yutkunmaya, boğulmaya saklıyor her şeyi..

Biliyor ama çok iyi biliyor , sonunda herşeye bir dur diyeceğini ,

Sadece bekliyor, uygun zamanın gelmesini..

Bir daha ki yutkunmaya, boğulmaya saklıyor kendini...