kolay mı ağlamadan kabullenmek?

Kolay mı kabullenmek ağlamadan her şeyi?

Kolay mı  güçlü olmak en zor anında?

Dün bu parça kulağıma çalındığında melodisiyle birlikte, ta içime işledi...

Düşündüm de hiç kolay olmadı zaman içinde gerçekten ağlamadan kabullenmek yaşananları..Bazen çok basit sözler, davranışlar ya da olaylar o gün dünyanın en büyük derdi gibi gelmiştir ve ne çok gözyaşı dökülmüştür o anlara, o kişilere..

Ölüm mü düşünülmemiş  ya da her şeyi bırakıp gitmek mi planlanmamıştır?..Çaresizlik sarmışken dört bir yanını kim güçlü olabilmiştir ki? Hangi teselli avutabilmiştir o zor anları? Ses kısılıncaya kadar ağlanmış, gözler kan çanağına dönmüş, hayatın  sonu gelmiş gibi karalar bağlanmış, belki isyanlar edilmiş, yerini bulmayan beddualar, kabul olunması için yalvarılan dualar..

Böyleyken hep eşlik etmiş bize göz pınarlarımızdan akan damlalar...Kalp buruldu mu sevdiğine , gücendi mi  söylenen söze, maruz kaldı mı haksızlığa, taaaaaa derinlerden başlar akmaya yaşlar..Arkası kesilmez bir türlü, durdurmak istersiniz ama ne çare, başlamıştır kurumamacasına düştükleri yeri ıslatmaya.

En zor anında güçsüz olmak ister insan..Bırakmak kendini çaresizliğin kollarına, bilmek istemez hiçbir şeyi, kaybolmak ister uçsuz bucaksız düşüncelerde..Unutmak ister yaşadığını, yaşatanları..Hiç geçmeyecek sanar o anları..

En yakın arkadaşın, bazen ablanın , annenin omuzunda sabahlanır..Durulup durulup ağlanır.."Ağlama değmez" denir, "kim için " denir, "sana yazık" denir ," hak etmedi o"  denir.."Ağlama denir "hep, "ağlama geçeeer " diye teselli edilir..

Oysa ağlamadan geçmez onlar,
Ağlamadan kabullenilmez yaşananlar,
Kolay değil en zor anında güçlü olmak,
Her şeyi unutup umursuzca yaşamak...

AĞLAMAK SANKİ KOLAYLAŞTIRIR KABULLENMEYİ,

SESSİZCE HAYKIRIŞLAR, İÇ ÇEKİŞLER  DİNDİRİR ÖFKEYİ

AĞLAMAK HAFİFLETİR RUHUNDAKİ YÜKLERİ..


Gözyaşın hiç bitmesin,

Biterse çünkü; küskün demek yüreğin,

Akmayan gözyaşın değil artık,

Hissetmeyen kalbin..