halının altına süpürülmüş tozlar..

Halının altına süpürdüklerim var benim..Yıllarca çözemediğim, bir türlü halleşemediğim durumlarda kullandığım bir metot.."Konuşarak çözülmeyecek bir şey yoktur" sloganım olduysa da uzunca bir süre, artık tam tersine inanıyorum.. Karşıma çıkan bir grup insana karşı atmışım halının altına, bir de güzel üstüne basmışım yıllarca..

Ama biliyorum hala halının altındalar..Halledilmemiş sadece bir tarafa atılmış, saklanmış tozlar onlar..Toz kadar değersizler ama toza karşı alerjin olunca değer kazanıyorlar işte..Kabullenmişim öyle üzerlerini örtmüşüm ama hangi durumda kendilerine kaçacak bir delik bulup canlanacaklar diye de endişelenmiyor değilim..

Ben onları yok sayarak, beynimin arka loblarına atarak, bir köşede unutulmuş muamelesi yapsam da günün birinde bünyeye nasıl zarar verecekler derdine düştüm bu günlerde..Kurup kurup kaldırmam, temiz bir sayfa açarım her sabah hayatımda ama bazı olaylar var ki işte  hep o sayfada yazılanların arkasında bir gölge gibi gizleniyorlar..

Çözüm, çözümsüzlüğü kabul etmek dersem; belki de beni güçsüz bulusunuz, belki de korkak dersiniz yada başka bir sürü şey..Bence dersem bu cümlenin başına, ahkam kesmiş olmam.Bence; halledemiyorsan, hangi dilde söylersen söyle anlaşılamıyor ve anlayamıyorsan, bir de hayatında var olması gereken bir kişiyle yaşıyorsan bu durumları, halının altına süpürmek bir çözüm..

Genellemelerin yapılamayacağı bir durum aslında bu..Kişilerin olaylara, sözlere, durumlara vereceği tepkiler başka..Çok benzer olsak da çok ayrıyız birbirimizden..Temel ihtiyaçlar aynı olsa da detaylarımız çok farklı..Önceliklerimiz, zaaflarımız, olmazsa olmazlarımız bambaşka..

İşte bu kadar farklı ve bu kadar aynıyken birbirini anlamak zor..Şu  an bu yazıyı okuyan x bir kişi beni anlayabiliyorken, neden hayatımda var olan somut bir kişi ile uzlaşamıyorum..Her ortamda düşüncemin kabul edilebilirliği olabiliyor da neden hayatımın kesiştiği insanlarla sorun yaşayabiliyorum öyleyse?

Benim bunlara tek bir cevabım var bu yaşımda..Çıkarlar çatıştığında, istekler karşı cephelerde yer buluyorsa kendine, bir başkasını hayatında mantıklı kabul edilebilir gördüğünüz şey sizin için savaş sebebi olabiliyor maazallah..

Burdan da tüm sosyal sıfatlar anlamını yitiriyor, anlayış, empati, saygı gibi..Geriye; çözülmemiş sorunlar, kırık kalpler, denizlerle aşık atan göz yaşları, yaşanmamış hayatlar kalıyor..İçinde kalıyor, ağzına kadar geliyor, tam çıkacak "buraya kadarmış" diyeceğin anda yutkunuyor, başka değerlerin, değerlilerin için vazgeçiyorsun..

En klasiğinden oysa şöyle denir;" bu dünyaya bir kez geliyorsun, yaşayacak başka bir hayatın olmaycak, hep başkaları için yaşama, bencil ol biraz, kır zincirleri, aklına geleni söyle, yutkunup duracak kadar zamanın yok" şeklinde uzar gider..

O kadar kolay değil işte..O an savunduğun da senin, sana ait fikrin, zincirleri kırdığında kırılacaklar da senin..İnsan hangi parçasından vazgeçebilir ki?

Gerçekten ben  ne kadar kendimi ifade edebildim bilmiyorum..İçimdeki kelimeler bunlar, kalbimin sesi, duygularımın harflere dönüşümü..Anlaşılır olmadıysa da, ki az sonra ben de okuyacağım, bırakın gitsin..Bu da böyle bir şey..