yalnız değilsin..

Kendini çok yalnız hissediyordu..Hayatının en zor günleriydi..Eski kalabalıklar bir bir azalmıştı..Zaten yanında birileri olsa bile o hep yalnızdı..Bir  yaradanı vardı; sessizce konuştuğu, yalvardığı, sığındığı, göz yaşları döktüğü..

Hep öyleydi aslında, etrafındaki iyi gün dostları olduğundayken de onunlaydı..Kötü günler onu ziyarete geldiğinde, eksilen dostlar, arkadaşlar belki de kardeşler hepsi çok uzaktı şimdi..

Hayatının hiç bir evresinde bu kadar yalnız olmamıştı..Çok zayıftı yaşadıklarından dolayı, ama bir o kadar da güçlüydü..Çalışarak aşmaya çalıştığı engeller, bir dağ olup önünde büyüyordu..Sürekli bir kapı kapanıyordu kendisine, kapanan her kapı onda yeni bir travmaya sebep oluyor..Toparlanması zaman alıyordu..

Gerçek bir rahatlık yoktu onun için..Evet ayaktaydı, uyuyor, yiyor, içiyor ama konuşmuyordu..İçine atıyor, kendine kızıyor, gittikçe daha da kapanıyordu..Aşamayacağını düşünüyordu..Çünkü dağları çok büyüktü..Sıradağlar gibi önünde sıralanmış dertler..

Oysa yalnız değildi..Yanında olmasa da başını omuzuna dayayıp ağlamasa da, konuşup güç alamasa da..Onu düşünen biri hep vardı..Tek gücü belki duaydı, belki de küçük gözetmelerdi..Ama asla onu yalnız bırakmıyordu düşüncelerinde..

Belki de hep onunlaydı..Evet o bilmiyordu  ve belki de asla bilmeyecekti ama  onun koruyucu meleğiydi..Bilmesine de gerek yoktu..Telepatik bir şekilde bile olsa kendini yalnız hissetmesin yeterdi..Sadece onu geriden takip edebilir, onun için iyi şeyler yapabilir, duyduğu kadarıyla destek olabilirdi.

Gün gelecek her şey düzelecekti..Düzelmeliydi, "kara gün kararıp kalmazdı" ya..O zaman konuşulamayanlar, söylenemeyenler söylenecek, tekrar her şey eskisi gibi olacaktı.

Olmalıydı..

Olmalı..

Lütfen olsun..

Aydınlansın o da, rahatlasın, nefes alsın..

Eskisi kadar olmasa da yine güzel günler onun adına geri gelsin..