başa gelen..

Kendimi seviyorum dedi aynaya bakarak..Evet kendini seviyordu, güzel bir yüreği vardı, sevmeyi öğrenmişti, çünkü sevilmişti , affetmeyi  de öğrenmişti, hataların içinde ..Gülümsemeyi biliyordu hayata, çünkü kahkahalarla gülmeyi öğrenmişti..Hayatla dalga geçmeyi de biliyordu, kalıcı olmadığını öğrenmişti..

Otoritenin , saygının yer aldığı, sevgi ve şefkat dolu ama şımartılmayan, bolluğun olduğu ama israf edilmediği, miktarı az olan şeylerin bölüşüldüğü, dertlerin paylaşılarak azaltılıp, mutlulukların birlikte coşkuyla yaşandığı bir  ortamda büyümenin verdiği huzurla seyrediyordu dünyayı..

Kurallar hayatın bir parçasıydı..Hoşgörülü olmaya engel olmazdı ama kurallar..Tamam düzen için gerekliydi onlar..Bazen de esnetilebilirdi..

Kendini sevince insan herkesi her şeyi sevebilirdi..Sevince; hayat daha katlanılır, sorunlar daha bir çekilesi gelirdi.Kendini sevince hayatı da sevebililirdi, tüm zorluklarıyla, tüm dayanılmazlıklarıyla..İnsan gibi muhteşem bir varlığın baş edemeyeceği bir şey olmamalıydı..Tamam üzülebilirdi, korkabilirdi, şaşırabilirdi bildiği bir şey vardı ki insanoğlu baş edebilirdi...

"Allah dağına göre kar verir", "başa gelen çekilir" bu sözler de yadsınamaz..Kim başına geleni çekmemiş ki..Kim günlerce ağlamamış, dertlenmemiş, söylenmemiş, belki de isyan etmemiş ki...Sonunda ise ya zamana bırakılmış, ya da müdahale edilip seyri düzelmiş...

Bir kere dünyaya geliyor insan, ortalama altmış yıl ömür, ilk on beş yıl zaten ne olduğu anlaşılamadan geçiyor..On beş yirmi beş arası zirve yıllar , her şey bir kolay, bir güzel geliyor..Kalıyor geriye  kırk yıl..O da belki bir yastıkta kırk yıl diye düşünürken gözlerini ayırdı aynadan..Kalan zamanı düşünmeden yine iyi yaşamalı, iyilik yaşatmalı, sevmeli herkesi, kıymet bilmeli diyerek çıktı evden...