miras..

Gözlerimizi açarken dünyaya, annemizi babamızı tanımayız..Bilmeyiz kimdir dedemiz, amcamız, halamız, teyzemiz? İlk günler hep yakınımızda olurlar.. Ortak olurlar yaşanan sevince, zaman zaman hüzne.. İlk nefeslerimizi onların yanında alırız çoğu zaman..İlk ağlayışımıza onlar şahit olurlar..Öyle ki hiç bitmeyecek sanılır bu yakınlık..Oysa  ilk günlerin coşkusu azaldığında yavaş yavaş uzaklaşır herkes.

Fakat hayatımızda hep vardır onların sesleri, kısık kısık gelen ama etkili olan..Aslında o sesler tüm yaşam boyunca devam eder, bazen yükselerek..Kapanamaz   kulaklar, gelen o seslere..Bebekken, çocukken pek anlaşılmaz güçleri ama büyüyünce görürüz ailedeki etkilerini..

Biz bilmedik, seçmedik onları..Seçilmeden oldular akrabalarımız…Kime denmemiştir ki, kız halaya, oğlan dayıya çeker?.Ya da saçı teyzesine benziyor , boyu amcasına..Onlardan miras kalmıştır oysa çoğu  fiziki özellikler ve eleştirilen yönler…

Genetik mirasa lafımız yok, çünkü onu değiştirme şansımız yok..Ya sosyal miras?..Eğer bir çocuğun annesi olduysanız, başka bir çocuğun da teyzesi ya da halası, yaşamınızla onlara ışık tutmalısınız..Yakınlık  kan bağından ibaret olmamalı..Bebekken iç içe olan  ilişkiler zamanla ayrışmamalı..Her evresinde yanında olmalı, düştüğünde elini tutmalı, yolu şaşırdığında yön göstermeli, yorulduğunda dinlendirmeli..Kişiliklerine, ruhlarına katkı sağlanmalı..

Sağlanmalı ki çocuğun zihninde taşlar yerine otursun. Hayatı, aileyi , toplumu ve onların içinde kendi yerini bulsun..O da küçüklerine umut olsun, ışık olsun..Öyle basit değil amca olmak, teyze olmak, dayı olmak.. Emek vermiyorsan büyürken ona; severek, dinleyerek, anlayarak, sorularına cevap vererek, korktuğunda yanında olarak, her şeyin en güzelini onun için dileyerek,  kalsın, lazım değilsin..Yoldan geçen de amca , vapurda ona gülümseyen de, düştüğünde başını okşayanda …