camdan kalp..

Ne olduğu anlaşılmadan geçen ilk on beş yıl demiştim bir önceki yazımda..Haksızlık ettiğimi düşündüm o yıllara ve geçtim bilgisayarın başına..Sonraki on beş yılların nasıl geçebileceğini belirleyen  bir on beş yıldı oysa..Evet kesinlikle haksızlık ettim..

Düzeltiyorum şimdi..Gözümüzü açtığımızda bu dünyaya her şeyden habersiz, kimi yokluğun içine doğar, kimi bir savaşın, kimi bir sarayın ya da konağın, kimiyse bir cami avlusunun önüne..Benzemez kimseninki birbirine..Benzeyen bir şey vardır ki, hepsi habersizdir yaşayacaklarından..Geçen yaşlarla birlikte anlarlar kimliklerini, statülerini..Hiç bir çocuk istemez; ağlamak, acı çekmek, şiddet görmek..Hak etmez de o minicik bedenler ve yürekler...Kırılgandır onlar, ürkek, çekingen..

Bu yıllarda  atılır tohumları kişiliğinin..Evin içinde huzur varsa öğrenir huzurlu olmayı, sevgi varsa  çocuğa , eşe, kardeşe, sevmeyi öğrenir..Merhamet varsa  kuşa, çiçeğe, böceğe, kıymet vermeyi öğrenir..Bu yıllarda şekillenir her şey, o yüzden hep bir "çocukluğuna inelim" söylemi vardır.O yüzden yirmisinde de ellisinde de hep bugünlere dönülür, nerde ne olmuştu sorgulanır, o gün yaşananların sebepleri hep ilk yıllarda aranır..Ya "annemden böyle gördüm" denir, ya da "babam eve gece çok geç gelirdi", "annem hep yalnızdı", "abim alkol alırdı", örnekler sayısı belirlenmeyecek şekilde çoğalabilir..Cevapların tek adresi ise ilk on beş yıl..

İyi ki mutlu bir çocukluk geçirmişim, iyi ki evin en küçük çocuğu olmuşum, iyi ki beni hem çok seven, hem de koruyan iki abim, bir de her başım sıkıştığında beni bıkmadan usanmadan dinleyen, uykum geldiğinde  bile başımı omuzuna yasladığım bir ablam varmış..Annemin şefkatini, babamın tüm heybetiyle arkamızda duruşunun etkisini ise hala yaşıyorum..

Ben çocukluğuma indiğimde sevgi ve güven buluyorum, işte bu yüzden seviyorum, güveniyorum, önemsiyorum..Benim çocuklarım  da dahil tüm çocuklara önemsendikleri, güvendikleri, sevdikleri ve sevildikleri bir hayat diliyorum..Çok klişe bir cümle vardır "bugünün çocukları yarının büyükleri"..

İşte bugünün çocuklarına, camdan bir kalp taşıdıkları düşünülerek davranılırsa, yarının sorunsuz , çocukluğuna inilmeyen büyükleri elde edilir..