sinerji...

                                               
                                        


Hafif bir serinlik geliyor balkonun aralık kalan kapısından..Oksijen doluyor odanın içi, havası yenileniyor..Nefes almak kolaylaşıyor sanki, bir tazelik geliyor insana havayla birlikte..Kışın kasaveti yerini, baharın hafifliğine bırakıyor..

Dört duvar arasında, küçük bir aralıktan sızan hayat bu..Yaşama sevinci bu..Yaşam kalitesine can veren bir sızıntı bu..

Ama tamamen teslim olmuyor..Görünüyor, soluk aldırıyor, umut barındırıyor, gidiyor..Nefes alıp veriyor gibi; önce ciğerlerinize kadar giriyor, girerken her bir hücreye değer gibi, çıkarkense hiçbir şeye dokunmadan terk edercesine gidiyor gibi..

Nefes alamamak; bir yerde kapalı kalmak, köşeye sıkışmak, duvarlar üstüne üstüne gelmek gibi, yalnız kalmak, yapayalnız olmak gibi..

Nefes alabilmek; ay çiçeği tarlasında, sarının tonlarında, çekirdeklerin arasında kaybolmak gibi, masmavi derinliklerde çılgın dalgalarla boğuşup deniz suyunu yutarmış gibi, az sonra o derinliklerde kaybolacakmış gibi..

Gökyüzünde, bulutların üstünde aşırı oksijen alıp ciğerleri patlayacakmış gibi, aşağı inerse nefesi tükenip bayılacakmış gibi..


Ormanda, ağaçların arasında, çam kokuları içinde ferahlayıp, yeniden doğacakmış gibi..Bir bebek gibi, ağladıkça ciğerleri açılacak gibi..

Bir çiçek bahçesinde çiçeklerin renkleri arasında, her renge bürünmek gibi, kokuları içine çekip her kokuda ayrışmak gibi..


Kuşlarla birlikte uçarken, her kanat çırpışta daha da güçlenir gibi..Kar yağdığında soğuk içine işler gibi..

Düşündüm de kapı ardına kadar açıldığında, duvarlar kalktığında, gökyüzü tavan olduğunda  ne  yaşanacak gibi?