kelimeler..

                             

Kimsenin tercih ederek gitmediği, adı anıldığında olumlu bir düşünce çağrıştırmayan, olmazsa olmaz bir yerdeyiz dokuz gündür..Başta korkarak, çok mutsuz bir şekilde geçen hastane günleri, son dört beş gündür yerini neşeli,  mutlu anlara  bıraktı..


Birisi eksik olsa da bugün üç kardeş hastanede gülmekten bir hal olduk.Belki de yan odalardaki hastaları rahatsız eden kahkahalar attık..Neden mi? Sessiz film, tabu ve kendi buluşumuz olan kelime oyunları ile çocuklar gibi eğlendik..

Kırklı yaşlara girdik ama neşemizden bir şey kaybetmedik..Yine çocukluk günlerimizdeki gibi eğlendik, eğlendirdik..Hatta bu eğlenceye telefonla kelime sorarak üniversite gençliğini de dahil ettik..Şüpheli kelimeleri google da aradık, iddia ettik, kızdık, kızdırdık.

Belki bugünün çocukları bu oyunlarla eğlenemez, hatta tuhaf karşılarlar "bu da bir eğlence şekli mi diye".. Bizim çocukluğumuzda oyuncak pek yoktu..Ben ablama, abilerime göre şanslıydım bir iki plastik bebeğim, kocaman bir pembe panterim, şebnem kağıt bebeklerim vardı, ama en sevdiğimiz oyuncağımız kelimelerdi..

Entellektüel bir aile değil, tam geleneksel bir karadeniz ailesiydik oysa..Babamın olmazsa olmazı her sabah evimize giren, önce kimin okuyacağı için üzerine kavgalar edilen bir gazetemiz vardı..O sayede tanıştık kelimelerle, çözdüğümüz bulmacalarla, spor haberleriyle, aktüaliteyle..


Ve bir daha hiç ayrılmadık onlardan, yine en sevdiğimiz onları birleştirerek oluşturduğumuz cümlelerden..Kelimeler oyuncağımız oldu evet, ama biz onları kullanarak oynamadık kimselerle..

Güvenin, sevginin yerini hiçbirşeyin dolduramayacağını anladığımız günlerdeyiz şimdi..Zor günlerde birlik olmanın, özverinin, emeğin önemini anladığımız günler..Elbette bunlar bildiğimiz değerler, ama zaman zaman unutulan ve hatırlanması gereken..

Günün sonunda şunu söyleyebiliyorum; kardeşlik güzel şey :)
Ötesi yok bence..