bilmiyorum..

Post yayımlamadım, içimden gelmedi, protesto için değil..

Fazla konuşmadım, sesimi çıkarmadım, cümlelerim bittiği için değil..

Yorum yapmadım okuduklarıma, cevabım olmadığı için değil..

Her yiğidin yoğurt yemesi farklıdır ya herkesin acıyı, üzüntüyü yaşayışı da farklı..

Benim de kızgınlıklarım var; kırgınlığım, içimin parçalanmışlığı, göz yaşlarımın kimi zaman içe kimi zaman dışa akıtılmışlığı..

Ama sevmiyorum polemikleri, her durumda  rant sağlamaya çalışanları, eline geçen tüm fırsatları karalama kampanyası haline getirerek saldıranları..


Evet tabi ki fikirler söylenecek, eleştiriler yapılacak, tartışılacak uzlaşılamasa da..Ama ben içinde olmayı sevmiyorum..Sosyal paylaşım sitelerinde, bloglarda ya da yaşadığım sosyal ortamlarda fark etmez..Siyaset değil bu, düşüncelerimi saklamak hiç değil..Belki bir eksiklik, belki de tam tersi..

Acı büyük, ateş düştüğü yeri yakıyor, hayat devam ediyor..Yaraların sarılması, yüreklere sular serpilmesi, fiziksel ihtiyaçlar giderildikten sonra kırık, buruk, paramparça kalplere ihtimam gösterilmesi gerekiyor..

İlk hüznümüz değil bu, son da olmayacak belli..
Ne yapmalı, nasıl yapmalı, çözüm nedir bilmiyorum..  
Bildiğim, eğer varsa  vicdanının sesine  kulak vermeli, hissedebiliyorsa  yüreğinin götürdüğü yere gitmeli..