veda ederken

"Aslolan iyi bir insandı "denebilmesi için gerektiği gibi yaşamak..Kimin ne dediğine göre yaşamak değil bahsettiğim.Elbette kendi çizgine göre yaşamak, tercihlerini hayata geçirmek, olmak istediğin yerde olmak..Sadece zaman-mekan farkı gözetmeden iyilik düsturuna göre yaşamak..

Hiç zor değil aslında..Hayatın belli evrelerinde karşılaşılan insanlarla kurulan ilişkilerde iyi kelimesinin içini doldururcasına davranmak..Burda " iyi"  derken bir melek gibi  olmaktan söz etmiyorum..İnsanız elbet, hislerimiz, beklentilerimiz, arzularımız, zaaflarımız var.Bunların eşliğinde, varlığında  iyi olmak.

Temel ilke herkesin iyi olmasını istemekten geçiyor..Kendi mutluluklarını, başkasının mutsuzluğu üzerine bina etmemekle, merhametli olmakla, çevrede olup bitene duyarsız olmamakla, elden  geldiğince yardım sever olmakla..

Bunlar, sonradan öğrenilmesi, uygulanması zor değerler..Bebeklikten  beri yoğrulurken kullanılan malzemelerle alakalı tabi..Sonradan eklenenler de olacak elbet, öğrenmeyle gelenin de tadı farklı olacaktır..

Dün katıldığım bir cenazede yapılan son duada, belki de çoğunluk gidene değil, insanın son yolculuğuna ağlıyorlardı..Bir canlının hayata vedasıydı onları böylesine hislendiren, hüzünlendiren..

Ve ne ilginçtir ki o son duada sadece, aile, akraba, komşu değildi bulunan, helallik istenen, yoldan tesadüfen geçenler, orda yaşayan hayvanlar, bitkilerde  o kategorideydi..İşte  hüner herkesin bir gün yaşayacağı o son yolculukta, uğurlamada bulunanların aklından, ruhundan, kalbinden yaş akıtacak kadar "iyi insandı" dedirtmekte galiba..

Yokluğu sadece eşine, dostuna, ailesine üzüntü verecek  bir kişi olmamak gerek öyleyse..Geçtiği her yolda, aldığı her nefeste, bulunduğu her ortamda, insanların dışındaki canlılarda bile  bir boşluk, bir hüzün bırakacak şekilde yaşamak gerek.Hedef ise evrende bırakılacak hoş bir ses..Söylendiği gibi;

"BAKİ KALAN GÖK KUBBEDE HOŞ BİR SEDA İMİŞ..."